Bij restaurant de Portier is alles altijd in beweging en kijkt men graag vooruit. Soms lopen ze ook voorop, maar dat vinden ze bij de Portier zelf niet zozeer een verdienste als wel hun tweede natuur. Met bijna veertig jaar horeca-ervaring is ‘verfijnd genieten van drank en spijs’ dan ook letterlijk een manier van leven geworden. 

“Bij de Portier kom je niet eten, bij de Portier ga je een avond uit,” aldus Francien Streng, mede-eigenaar van het stijlvolle restaurant in het monumentale Nijmeegse pand aan het Kelfkensbos in Nijmegen.

Ik spreek Francien vandaag samen met interior designer Petri van Dinther van P&A Fashion Group die zowel verantwoordelijk is voor de recente make-over als voor de inrichting van het eerste uur. We zitten – uiteraard met een heerlijke cappuccino – in de sfeervolle ruimte boven het restaurant waar ook met regelmaat wijnproeverijen worden gehouden en ik word direct hebberig als ik er de vele lekkere wijnen uitgestald zie staan. Maar al snel word ik weer teruggevoerd naar het levendige gesprek dat zich tussen Francien en Petri ontvouwt.

De ondernemende vrouwen blijken elkaar al erg lang te kennen. In de jaren negentig van de vorige eeuw werkte Petri enige tijd in de bediening van dat andere welbekende restaurant Grut aan de Berg en Dalseweg. Destijds een initiatief van Francien en haar man Ruth Bisseling die het restaurant in 1980 samen met zijn toenmalige compagnon opstartte.

“Eind vorige eeuw klinkt opeens wel heel erg lang geleden,” lacht Petri, ”maar het klopt en sindsdien woon ik ook nog steeds boven de Grut.” 

Het mag dan lang geleden zijn, de tijd heeft bepaald niet stil gestaan rondom de ambities van zowel Petri als Francien en Ruth. 

Achtereenvolgens opende het horecakoppel – al dan niet in samenwerking met anderen – het eveneens Nijmeegse restaurant het Savarijn en jaren later het daarboven gelegen Hotel Hertogplein. Beide hebben ze inmiddels van de hand gedaan, hetgeen ook geldt voor het aan de Maas gelegen Veerhuis in Oeffelt en de Altena in Oosterhout, het laatste restaurant dat ze bestierden voor De Portier ruim vier jaar geleden zijn deuren opende.

“Ruth en ik misten Nijmegen nogal,” legt Francien uit, “en omdat onze hoofden qua culinaire en andere gastvrije ideeën nu eenmaal nooit stilstaan, lag het voor de hand terug te keren naar Nijmegen. Eerst met ons hotel en korte tijd later hier in het voormalige Poortwachtershuys.” 

Tussendoor blijken ze ook nog het in de benedenstad gelegen restaurant Plaats 1 gerund te hebben, hoor ik. Stilzitten is er echt niet bij geweest.

“Nee,” beaamt Francien, “dat zit er bij mij niet in. Bij Petri trouwens ook niet en daarin vinden wij elkaar natuurlijk.”

Petri, die eerder al het door Booking.com gelauwerde Hotel Hertogplein had ingericht, vult aan:
“Francien en ik zijn echt twee handen op één buik en hoewel we beiden in ons vak doorlopend bezig zijn met stijl en smaak, zijn we vooral ook heel praktisch ingesteld.” 

Toen de Altena was verkocht en de Portier met de aanbouw van een prachtige serre nog volop in de steigers stond, richtte Petri samen met Francien het tijdelijke pop-uprestaurant op een boot aan de Waal in. 

“Nee, stilzitten was inderdaad geen optie,” bevestigt Petri. “Want ook de nieuwe eigenaars van de Altena wilden hun nieuwe interieur graag door mij laten realiseren.”

Petri werkte aanvankelijk lange tijd in de mode waar zij verantwoordelijk was voor het signaleren en doorvoeren van trends. Zoiets leer je niet, dat zit gewoon in je genen, blijkt, want als vanzelf gebruikte Petri deze kwaliteit voor het opzetten van haar eigen onderneming P&A Fashion Group dat complete interieurs ontwerpt én laat uitvoeren voor zowel bedrijven en horeca als voor particulieren. 

Ook Petri’s eigen kantoor is gevestigd aan de Berg en Dalseweg. Het is dat deze straat zo lang is, want als ik Petri zo beluister, zou ik denken dat er achter elke tweede deur wel een design van haar is te zien.

“Ja, dat zijn inspirerende woningen,” vertelt Petri, “maar weer een heel andere tak van sport dan bijvoorbeeld de inrichting van de Portier die ik in nauwe samenwerking met Francien heb gerealiseerd. Niet alleen de ruimte, maar ook mijn opdrachtgevers en hún klanten zijn bepalend voor mijn beslissingen.”

Francien valt Petri bij: “Dat is absoluut waar. Al moet je ook niet raar opkijken als ik in een eerste overleg aangeef dat ik bijvoorbeeld niks heb met oranjerode tinten en dan moet je nu even om je heen kijken... Dat bedoel ik: oranje stoelen en toch klopt het. Daarvoor heb je dus een ervaren designer met lef nodig. Iemand die je eigen smaak en wensen niet alleen kan vertalen maar ook naar een hoger plan tilt. Door trends vooruit te zijn en te kiezen voor spannende stoffen, deugdelijke materialen en perfect meubilair.”

“Maar ook daarbij speelt functionaliteit en een praktische benadering weer een grote rol,” aldus Petri. “Is er genoeg afzetruimte voor het bedienend personeel, lopen de chefs elkaar niet voor de voeten, valt het licht wel prettig op de tafels? Dat zijn allemaal zaken om goed rekening mee te houden en die zo tot verrassende en creatieve oplossingen leiden. Als interior designer moet je een pand als het ware kunnen lezen.”

Francien begint hardop te lachen: “En dan heb je mij er nog bij die dan toch wel even wil weten wat het gaat kosten. Maar ik moet er snel bij zeggen: dat is dus een extra kwaliteit van Petri. Die neem budget net zo serieus als het toepassen van de nieuwste trend.”

“Niet alleen dat,” gaat Petri verder, “het moet ook gewoon kloppen en goed zijn. Daar zijn Francien en ik heel nuchter in.”

Hun visie wordt meteen in grote hilariteit gestaafd met een voorbeeld uit de praktijk. Toen Francien en Petri voor de Portier samen op pad gingen voor nieuwe stoelen en op enig moment bij de leverancier een exemplaar uitprobeerden, wilden ze het wel héél zeker weten. Dus besloten ze elke andere klant die de showroom passeerde uit te nodigen de stoel ook even aan een test te onderwerpen met de vraag ‘zou u hier nou een hele avond in willen zitten?’

“Hart voor de zaak, heet dat,” aldus Petri, ”en dat zit hem vaak in de details, zoals je ook kunt zien aan het nieuwe behang”. 

Met dat Petri wijst naar het kleurrijke en best gewaagde patroon aan de muur, valt haar op dat enkele van de kunstobjecten – onder andere geïmporteerd uit Bali – niet naar haar zin staan. 

“Dat dus,” vult Francien aan terwijl ze toekijkt hoe Petri een en ander weer herschikt zoals bedoeld, “alles moet kloppen. Ik zit niet voor niets al zo lang met plezier in dit vak. Ik wil wel kunnen vernieuwen, in beweging blijven. Ik ben ervan overtuigd dat ik daarmee een persoonlijke touch toevoeg die onze gasten erg waarderen.”

“Ja,” vindt ook Petri, “dat heb je of dat heb je niet. Het heeft vooral met hartstocht, energie en adrenaline te maken.”

“Precies, adrenaline, dat is het goede woord,” roept Francien uit, “beter in elk geval dan passie,” en ze trekt er een afkeurend gezicht bij wanneer ze het woord uitspreekt. “Passie... het scheelt maar één letter met passief.”

Eén van de vriendelijke medewerkers van de Portier vraagt me ondertussen of ik nog een cappuccino wil en die lust ik zeker. Voorlopig zit ik namelijk nog heerlijk comfortabel in één van die oranje, nieuwe stoelen.

Trouwens, wie ik ben? Gewoon, een Portier-fan van het eerste uur. Net als u, denk ik, en anders wordt u het wel. Want je zou het bijna vergeten, maar je kunt er ook heerlijk eten. O sorry, uitgaan, bedoel ik.